Homilie Zesde zondag van Pasen B 2024
Zesde zondag van Pasen B Hand 10:25...48 1Joh 4:7-10 Joh 15:9-17
Het stukje evangelie uit de afscheidsrede van Jezus bij Johannes dat wij zopas hoorden, volstaat om de kern van het christendom uit te drukken.
Tot tweemaal toe klinkt de opdracht: “Dit is mijn gebod: dat gij elkaar liefhebt.” Als we dit gebod onderhouden, zegt Jezus, zullen we in zijn
liefde blijven. En niet alleen dat: ook zal dan de vreugde van Christus in ons zijn en zal onze vreugde volkomen worden. De vreugde is de aanwezigheid en de werking van de Heilige Geest in ons. Wie liefheeft is dus in de Heilige Geest, want de Geest van God is liefde, vreugde en vrede.
Van de kant van Jezus weten we in ieder geval dat Hij een en al betrokkenheid is op ons. Heel zijn leven op aarde, tot en met zijn dood en verrijzenis, hebben maar één bedoeling: ons gelukkig te maken en ons thuis te brengen. En dat geluk heeft niets met bezit, eer of macht te maken, maar met liefhebben. De liefde realiseert de mens, maakt hem heel en vervult hem. Een mens die bemint, vindt zijn bestemming, zijn levensdoel, zijn diepste geluk. Liefde is dan ook de kern van het christendom, het benadert het meest de identiteit van God. Jezus heeft ons zijn Vader geopenbaard als pure, onvoorwaardelijke liefde. Liefde, met al zijn connotaties als uitverkiezing, mededogen, waarheid, vergeving, caritas of piëteit, brengt een mens thuis, geeft hem een plaats om te wonen en een zin om voor te leven. “Bemin en doe wat je wil”, schreef Augustinus. “Liefde vervult de hele wet” (Rom. 13,10). Geven wij ons de moeite om die waarheid diep in ons te laten doordringen, broeders en zusters. Focussen wij helemaal op deze waarheid van de goddelijke liefde die ook in aanwezig is als mogelijkheid.
Homilie Vijfde Paaszondag B 2024
Vijfde Paaszondag B Joh. 15,1-8 Hand 9,26-31 1Joh 3,18-24
De drie lezingen van deze zondag gaan over vrucht dragen. Telkens gaat het ook om de werking van de Heilige Geest. In de eerste lezing uit Handelingen geniet de jonge Kerk vrede en neemt ze toe, zowel in aantal als in de vreze Gods, door de vertroosting van de Heilige Geest. Paulus begint er na zijn bekering actief te evangeliseren onder de Griekssprekende Joden. Stilaan zal deze ‘Apostel van de heidenen’ Jezus ook gaan verkondigen aan de niet- Joden. In de tweede lezing uit de Eerste Brief van Johannes gaat het om vrucht dragen in de liefde en daarin gelijkvormig worden aan God, of ‘blijven in God’ zoals dat bij Johannes heet. Dit ‘blijven in God’ is niet iets statisch omdat er in God geen grenzen zijn. Wie in God verblijft, woont in een eeuwig wordende liefde waardoor je steeds meer mens wordt. En dit kan alleen omdat je deelhebt aan Gods Heilige Geest. Het evangelie roept het beeld op van de wijngaard. De wijnstok is Christus, wij zijn de ranken en God de Vader is de wijngaardenier. De ranken moeten vruchten dragen, sappige druiventrossen, anders dienen ze tot niets en worden weggesnoeid. Het vrucht dragen is geen activiteit van de ranken op zich. Ze dragen automatisch vrucht als ze aan de wijnstok blijven. Ook hier gebruikt Johannes het belangrijke woord ‘blijven’, wat wederkerigheid en verbondenheid uitdrukt. Er is sprake van een wederzijds ‘verblijven’ van Christus in de leerlingen en van de leerlingen in Christus. Dit ‘blijven in’ is de sapstroom die de wijnstok en de ranken met elkaar delen. Die sapstroom is de Heilige Geest en hij is de groeikracht van de plant. De drie lezingen gaan dus over vrucht dragen, in en door de Heilige Geest.
Homilie Vierde paaszondag B-jaar 2024
Vierde paaszondag B-jaar Hand 4,8-12 1Joh.3,1-2 Jo 10,11-18
Wie van u heeft niet ooit de fascinatie ondergaan van een opgaande zon? Imponerend, schitterend, vooral wanneer men die zonsopgang heeft afgewacht vanaf de laatste nachtwake, over het eerste ochtendgloren tot aan het rijzen van de vuurrode zon aan de kim. Niet te verwonderen dat de mensheid in dit natuurfenomeen een symbool heeft gezien met vele betekenissen. In één van die betekenissen begroet de jonge Kerk Christus in de opgaande zon, en meer bepaald, de openbaring van God die in Christus haar volheid bereikt. Schemeringen uit het oude verbond, flitsen van de profetische tradities, stralen uit de wijsheidsliteratuur bundelen zich, culmineren naar een schittering die Paulus ‘de volheid van de tijd’ (Gal.4,4) noemt of ‘de volheid van Hem die het al in alles vervult’ (Ef.1,23). De komst van Christus in de tijd, van geboorte tot verrijzenis, is dan die rijzende zon aan het zwerk, die als een held stralend zijn baan gaat. Niets is voor zijn lichtgloed verborgen (Ps.19,6-7). Horizonten versmelten in die cruciale zonsopgang, vele bijbelse thema’s, verhalen en geschiedenissen voegen zich samen onder de noemer ‘Christus’. Geen andere naam onder de hemel is aan ons mensen gegeven waarin wij gered moeten worden, dan die van Jezus Christus (Hand.4,12).
Homilie Derde Paaszondag B 2024
Derde Paaszondag B Lc 24, 35-48 Hand 3, 13-15.17-19; 1Joh 2, 1-5a
De kerk is het juiste milieu van de Jezus-ervaring, broeders en zusters. Daar immers beluisteren wij de Schriften en breken wij het brood. Daar vieren wij wekelijks of zelfs dagelijks het Pascha van de Heer, ‘totdat Hij komt’. In elke Eucharistie wordt gelezen uit de Wet, de Profeten en uit Psalmen die in Jezus tot vervulling komen, omdat zij spreken van de grote transitus van dood naar leven. Moet ons hart dan ook niet branden wanneer wij die woorden telkens opnieuw te horen krijgen?
Homilie Tweede Paaszondag B 2024
Tweede Paaszondag B Hand 4,32-35 1 Joh 5,1-6 Joh. 20,19-31
De verrijzenis van Jezus is geen feit dat je zomaar voor waar kunt aannemen. Twijfels zijn in dit geval toch wel normaal. Het geloof in de verrijzenis roept in onze tijd van wetenschappelijke feiten en zekerheden veel vragen op. Lijkt die verrijzenis niet eerder op “wishful thinking”? De apostel, die wij allemaal kennen met zijn bijnaam “de ongelovige Thomas” en die de hoofdrol speelt in het Evangelie van vandaag, toont ons dat die twijfel geen probleem is van onze tijd alleen. De moeilijkheden met het geloof in de verrijzenis bestonden reeds onmiddellijk na de gebeurtenis zelf, ook voor die leerlingen die tot de kern van Jezus’ vrienden behoorden. Daarom zou ik die Thomas toch eens van naderbij willen leren kennen. Wat weten we eigenlijk over hem? Zeker datgene wat we vandaag hebben gehoord en ons zeer vertrouwd is. Maar kennen jullie ook de andere plaatsen in het Evangelie van Johannes waar Thomas wordt vernoemd? Telkens weer stelt hij vragen en spreekt hij datgene uit wat ons vandaag eveneens bezig houdt. Thomas is de modernste van alle apostelen: hij zou als het ware onze spreekbuis kunnen zijn.
Thomas komt voor het eerst aan het woord als Jezus te horen krijgt dat zijn vriend Lazarus op sterven ligt. Jezus gaat op weg naar Jeruzalem, alhoewel Hijzelf maar al te goed weet dat er daar religieuze autoriteiten zijn die zijn dood eisen en plannen. Daarom zegt Thomas tegen de andere leerlingen: “Laat ons met Hem meegaan om samen met Hem te sterven”. (Joh 11,16) Herkennen we dergelijke impulsieve en overtuigde uitspraken niet in ons eigen leven? Ogenblikken en situaties waarin ook wij de meest gewaagde beslissingen nemen. De keuze om levenslang met een levenspartner te huwen bijvoorbeeld of om in het klooster te treden; of de keuze om een heel specifieke opdracht uit te voeren of om met groot elan en ongebreidelde wilskracht een bepaald doel na te streven. Zo van ‘dat wil ik echt en alles moet daarvoor wijken’. Zo was Thomas eveneens Jezus achternagegaan. En vandaag leren we hem dan kennen als de leerling die vragen stelt, die dingen in twijfel trekt en zich onzeker voelt.
Homilie Vijfde zondag van de Vasten 2024
Vijfde zondag van de Vasten B Jer 31,31-34 Hebr. 5,7-9 Jn12,20-33
Door één verrassende zin vat de schrijver van de Hebreeënbrief de passage samen uit het Johannesevangelie van deze zondag: “Hoewel Hij Gods Zoon was, heeft Hij in de school van het lijden gehoorzaamheid geleerd” (He 5,8). Deze uitspraak bevat in zich heel het mysterie van de Menswording, het centrale en aanstootgevende mysterie van het christendom: een God die zich vrijwillig onderwerpt aan lijden en dood.
De passage uit het twaalfde hoofdstuk van het Johannesevangelie die we vandaag horen voorlezen, komt onmiddellijk na de intocht van Jezus in Jeruzalem, waar Hij, gezeten op een ezeltje als een koning wordt ingehaald en bejubeld. Het is het einde van Jezus’ openbaar leven en het begin van zijn passie. In deze tweede helft van het twaalfde hoofdstuk wordt Jezus’ strijd met het aanstaande lijden weergegeven, hetgeen bij de synoptici plaatsvindt in de hof van Olijven te Gethsemani. De passage begint met enkele Grieken die Jezus willen spreken. De Grieken, dat zijn wij. Johannes schrijft zijn evangelie voor de Grieken, de niet-Joden, maar die wel sympathiseren met de Joodse religie en die straks de christelijke Kerk gaan vormen. De Grieken vragen Jezus te spreken via twee leerlingen, Filippus en Andreas, twee leerlingen met Griekse namen die na Pasen het evangelie zullen verkondigen in de Griekssprekende wereld. Alles wijst erop dat de Kerk van de heidenen, van de goim of de volkeren hier aantreedt. Tot nu toe heeft Jezus zich bijna uitsluitend gericht tot het huis van Israël. Nu trekt Hij zijn boodschap universeel open voor alle volken.