Homilie voor de 4de zondag van de advent C 22 december 2024
Het lijkt erop dat Maria Elisabeth bezocht zonder daartoe uitgenodigd te zijn. En er is ook geen melding van de reden voor dat bezoek.
Waarom zouden wij mensen bezoeken en opzoeken zonder uitnodiging daartoe? Misschien omdat we iets willen te weten komen of iets willen of moeten meedelen. Of omdat we iets willen vragen, bekomen of dienen te geven of ‘af te geven’…
Maar in het evangelie van Lucas lezen we iets verder dat Maria drie maanden op bezoek was.
Toch veel tijd om iets af te geven of iets te vragen.
Homilie voor de tweede zondag van de advent C 8 december 2024
Homilie voor de tweede zondag van de advent C 8 december 2024
Elk dal moet gevuld (coltanmijn in Congo) elke berg of heuvel geslecht (kledijafvalberg)
In het evangelie wordt Johannes de Doper gepresenteerd als een profeet. Een profeet is niet iemand die de toekomst voorspelt,
maar iemand die, door de geest van God bezield,
ons openbaart wat God ons zeggen wil en ons oproept daarmee rekening te houden.
Hij maakt ook duidelijk hoe de wereld er zou kunnen uitzien als mensen met Gods woorden rekening houden
en hoe het met de wereld gaat als mensen dat niet doen.
De evangelist beschouwt Johannes als de stem in de woestijn waarvan sprake is in het boek van de profeet Jesaja.
Die stem roept op om de weg en de paden van de Heer te bereiden,
de koninklijke weg en de paden waarover de bannelingen terugkeren naar Jeruzalem. Ook de schrijver van het boek Baruch,
een bloemlezing met teksten over de terugkeer van de ballingen uit Babel, kende die oproep uit het boek Jesaja.
Er is daarin sprake van het slechten van bergen en heuvels en het opvullen van dalen. Alle hindernissen, die de terugkeer moeilijk maken, dienen dus weggewerkt te worden. Dit wegwerken wordt in het evangelie het beeld voor een noodzakelijke bekering,
een verandering van levenswijze, noodzakelijk om Gods vrede en heil te ervaren, om gelukkige mensen te zijn in een vredevolle wereld.
Die bekering begint met een innerlijke verandering,
Homilie voor de eerste zondag van de advent C 1 december 2024
Homilie voor de eerste zondag van de advent C 1 december 2024
School van Toledo, Domine, quo vadis?
(Niet vluchten in moeilijke tijden….)
Bij het begin van de advent en ook van een nieuw kerkelijk en liturgisch jaar, krijgen we van Jezus een niet mis te verstane oproep te horen:
we dienen altijd een andere levenshouding aan te nemen dan de meeste mensen, maar we dienen dat zeker ook te doen in moeilijke en zgn. slechte tijden.
Wanneer mensen het besterven van schrik en angstig gespannen afwachten, dienen wij onze hoofden hoopvol op te richten en ons hart te verheffen.
Noch zorgen om ons eigen lijf noch plezier waarin we vluchten dienen onze geest dan af te stompen.
We blijven nuchter en waakzaam, aandachtig gericht op wat telt:
eenheid met God en mensen, waardoor vertrouwen en liefde steeds ons leven bepalen. Moeilijke tijden kunnen er komen en zijn er door allerlei redenen:
oorlog, natuurrampen, economische crisis of - zoals we het kenden - wereldwijde pandemie.
Zo moeilijk gaat het ons dan ook weer niet. We hebben niet te klagen…
Maar in ons familiaal of persoonlijk leven kunnen ook moeilijke tijden voorkomen.
En het hoeft jullie niet gezegd te worden: ook de Kerk beleeft moeilijke tijden en naast ieder teken van hoop komt weer een beschamend feit aan het licht.
Homilie voor de 34ste zondag door het jaar B Hoogfeest van Christus, Koning van het heelal
Homilie voor de 34ste zondag door het jaar B Hoogfeest van Christus, Koning van het heelal
Wie of wat bepaalt ons doen en laten?
- Ja, koning ben ik.
- Mijn koningschap is niet van deze wereld.
Wie is onze koning? Welk koningschap erkennen wij? Laat ons deze vragen even anders stellen.
Door wie af wat laten we ons beheersen?
Wie of wat bepaalt ons doen en laten? Ons spreken? Ons denken? Onze gevoelens? De mensen van onze hedendaagse westerse cultuur, zeer individualistisch ingesteld, en dus nogal wars van alles wat gezag of instituut is,
zullen als volk, massaal dus, op die vragen antwoorden: “Niemand!
We zijn autonoom! Wij bepalen zelf ons doen en laten, ons spreken, ons denken.
We hebben een eigen mening en een eigen levenswijze waar niemand ons van afbrengt.” Maar als men het doen en laten, het spreken en denken van mensen beschouwt,
dan ziet men dat dit eigenlijk zelfbedrog en leugen is. Want de mensenmassa lijkt eerder op een kudde schapen of op een zwerm spreeuwen, zeer beweeglijk en onstabiel, die in een oogwenk van richting kan veranderen.
We kennen dat: “Heden ‘Hosanna’, morgen ‘Kruisig Hem!’”
Mochten mensen dan toch vasthouden aan hun autonomie
en dus beweren dat ze zich laten leiden door hun verstand en briljante gedachten, dan dienen we ons toch de vraag te stellen waar die gedachten vandaan komen.
Homilie voor de 33ste zondag door het jaar B 17 november 202
Homilie voor de 33ste zondag door het jaar B 17 november 2024
Herfsttooi van de Ginkgo biloba, Japanse tempelboom, een boom ‘ondanks’
Ruim 65 miljoen jaar nadat de boom (vermoedelijk) een meteorietinslag overleefde, bleek dat de Ginkgo tegen elke mogelijke bedreiging van de aarde is opgewassen. Nadat de Amerikanen aan het einde van
de Tweede Wereldoorlog, op 6 augustus in 1945, een atoombom gooien op Hiroshima, raakt een tempel op een kilometer afstand van de inslag zwaar beschadigd. De Ginkgo die volgens traditie naast de tempel is gebouwd, blijkt echter korte tijd later gewoon weer uit te lopen. Het was de eerste boom die op de plek des onheils weer begon te bloeien en werd daarom wereldwijd het symbool van hoop. De boom is dus tegen veel bestand, wortelt al miljoenen jaren op aarde en wordt bovendien zelf ook erg oud, tot zo’n 2500 jaar.
Omdat de boom weinig ziektes kent kan hij vrijwel overal groeien. Ook heeft de boom weinig problemen met luchtvervuiling waardoor hij vooral in steden wordt gepland, langs wegen.
Homilie voor de 32ste zondag door het jaar B 10 november 2024
Homilie voor de 32ste zondag door het jaar B 10 november 2024
zij offerde van haar armoe al wat ze bezat, alles waar ze van leven moest…
Wat die arme weduwe doet lijkt ons wellicht onaanvaardbaar dom.
Zo vinden we waarschijnlijk ook de vraag van de profeet Elia aan de weduwe van Sarefat om met het allerlaatste beetje meel, olie en hout eerst voor hem een broodje te maken onaanvaardbaar respectloos egoïstisch.
Haar vroomheid is voor ons geen reden
om voor de gedragswijze van de arme weduwe in de tempel begrip te hebben
en er is voor ons ook geen reden om aan de vraag van de profeet tegemoet te komen. Wij zouden het beslist niet doen!
Maar die arme weduwen, zij doen het wel.
Men kan hierbij stellen dat ze alles kunnen geven omdat ze niets meer te verliezen hebben.