HOMILIE 16° ZONDAG C 2025

HOMILIE    16° ZONDAG C

Marta, Marta, wat maakt gij u bezorgd over veel dingen. Slechts één ding is nodig. Maria heeft het beste deel gekozen en het zal haar niet ontnomen worden; ‘Unum necessarium – het éne noodzakelijke; optima pars – het beste deel.


Broeders en zusters,

      Als je die radicale woorden hoort, is het niet te verwonderen dat men dit stukje evangelie heeft toegepast op wat men als de hoogste roeping in de Kerk beschouwde – de roeping tot het contemplatieve leven. En er zijn ook heel wat teksten te vinden die deze hoge roeping ophemelen, vaak in vergelijking met andere wegen van christelijk leven, die dan als minder gezien worden. De vraag is of dit wel een goede lezing is van deze gekende evangelieperikoop.
      En waarom? Wel ik denk dat het evangelie nooit een bepaalde categorie van mensen op het oog heeft met voorbijgaan aan anderen. Nee, het evangelie moet niets hebben van vergelijken. Het evangeliewoord van deze zondag is een woord voor elk van ons, voor elkeen, die zoekt om christen te worden, om met Christus door het leven te gaan.

      Marta en Maria – dat zijn wij. Drukdoende mensen, bezig met van alles te regelen, zorgzaam dat alle op tijd en in goede volgorde verloopt, soms springend en rennend om alles gedaan te krijgen wat volgens ons zou moeten gedaan worden. Maar evenzeer, mensen die soms stilvallen, die geraakt worden door een woord of een gebaar, waardoor we plots beseffen – ja, daar gaat het om – een klein ogenblik dat opengaat naar de eeuwigheid – zo treffend uitgedrukt in een versregel van Ida Gerhardt: mijzelf ontkomen, eindelijk mezelf.. Twee werkelijkheden in ons, die in een groot aantal variëteiten zich telkens weer voordoen. En we beseffen ook: die eeuwigheidsmomenten – daar gaat het om, want dat heeft zin aan zoveel andere zaken en dan is er ook hoop voor de toekomst.

      Het énig noodzakelijke, het beste deel. Het is er. Maar dat is niet voldoende. Er staat iets heel belangrijks bij, waar we mogelijks over heen lezen. Jezus zegt: Maria heeft het beste deel gekozen. Zij kiest ervoor. En dat zegt iets naar ons toe! Ja, soms, heel even, is het er. Maar kiezen wij ervoor?
      En daar wringt het schoentje, misschien wel echt eigen aan onze tijd. Er is iets met ons kiezen, met ons willen. Of beter nog; de mens kiest van alles, vaak zonder lijn, zonder besef én daardoor kiest hij in feite niet meer. Onze wil is zwak, is ziek. Meer nog, een onvermogen om te willen, om beslissingen te nemen en zich daaraan te houden. Of wij kunnen het ook langs een andere kant zoeken te verstaan. Sint Benedictus zou zeggen: er is iets met onze wil, omdat we onze eigen wil najagen – die veelheid van begeerten, van vaak tegenstrijdige hartstochten die zo vlug mogelijk moeten ingevolgd worden. Onze eigenwil is een obstakel, een groot obstakel, dat verhindert onze echte wil op het spoor te komen.
      Eigen wil of zieke wil. Zusters en broeders, dat is geen theoretische vraag. Nee, het is een levensvraag, waar ik in mezelf en in mijn relaties met anderen vaak mee geconfronteerd wordt en zo ook mee worstel.
      Nog niet zolang geleden sprak ik daar met iemand over. En enkele dagen nadien kreeg ik een mailtje, waarin m’n gesprekspartner terugkwam op onze

ontmoeting. Hij schrijft: We spraken over ons willetje doen, onze eigenwil én over onze wil die ziek is. Toch denk ik dat het om hetzelfde probleem gaat. Het is een probleem van richting, van focus. Want als de mens op zichzelf gericht is, en daardoor opgesloten zit in zichzelf, wordt alles wat er zich voordoet ofwel bedreiging ofwel een passioneel zoeken naar genot. In de twee gevallen stelt hijzelf zijn eigen maat. Hijzelf bepaalt alles. Het centrum van mijn leven ben ikzelf en daar rond draait de wereld. De weg van Christus heeft een heel andere richting. Of zo als ik het deze morgen in het weekdagmissaaltje las: ”Wij zijn helaas ons eigen middelpunt, we maken onszelf tot onze eigen god ten koste van God. Heel het leven moet een dagelijkse inspanning zijn om ons van onszelf als middelpunt af te wenden naar Jezus Christus toe.” Het centrum van ons leven verlegt zich: niet langer ik, maar de Heer zelf. En daar moet een keuze gemaakt worden.

      Broeders en zusters, we staan dus voor de keuze. Kiezen we voor het beste deel, voor het enig noodzakelijke? Kiezen we dus voor Christus, om zoals Maria te toeven in zijn tegenwoordigheid én zo ons leven te laten bepalen door Hem? Kiezen we, zoals Sint Paulus het uitdrukt in de tweede lezing, voor het geheim dat verborgen was voor alle eeuwen en alle geslachten, maar dat nu aan ons is geopenbaard: namelijk ‘Christus in ons’ en zo ‘hoop op een eeuwige heerlijkheid’.   Van ganser harte hoop ik dat wij die keuze mogen maken. AMEN.