Karin Seethaler

‘In stil zijn ligt een wonderbaarlijke kracht
voor opheldering, reiniging en gerichtheid op het wezenlijke.’ Dietrich Bonhoeffer Vele mensen verlangen tegenwoordig vurig naar stilte.
Peter Handke noemt het een ontbrekend mensenrecht van deze tijd.
Volgens enquêtes wordt lawaai als hoofdoorzaak bestempeld die afbreuk doet aan levenskwaliteit. De toegang tot stilte opent zich echter niet automatisch met het verstommen van extern lawaai.
Ook wanneer men thuis voor een uiterlijke stilte zorgt door telefoon, mobiel, radio en televisie uit te zetten, treedt daarom niet automatisch ook innerlijke stilte op.

Wanneer het stil wordt en afleidingen wegvallen, kan het onbewuste eerder aan het licht komen en voelt men duidelijker wat er in zijn binnenste omgaat.
Stilte werkt als een spiegel waarin men met grote helderheid naar innerlijke processen kan kijken, dan wanneer men altijd met iets bezig is.
Sommigen denken dat stilte niets voor hen is
wanneer ze in plaats van verwachte rust, onrust en onbehagen voelen. Erger er je niet aan.
Het is niet ongewoon dat de genezende werking van stilte niet onmiddellijk voelbaar is. Men kan niet vanuit bedrijvigheid en hectiek met één sprong de stilte induiken.
Om innerlijke stilte te ervaren, heeft men een ‘oprit’ nodig.
Wanneer men bijvoorbeeld op een bergtop van het mooie uitzicht wil genieten, dan moet men eerst de weg ernaartoe overwinnen
om aan de voet van de berg te komen die men wil beklimmen.
Nu blijkt ook nog dat de tocht over de asfaltweg niets met een mooi uitzicht te maken heeft. En toch leidt de asfaltweg me naar mijn doel.
Op de ‘oprit’ naar de stilte neem ik een aandachtige luisterende houding aan. Het is mogelijk dat ik veel in mijzelf waarneem wat de stilte tegenspreekt.
Ik neem veel gedachten waar of voel me onzeker worden, nerveus of verdrietig en er komen misschien innerlijke beelden en herinneringen op.
Op mijn weg naar stilte laat ik alles gebeuren wat zich in mij voordoet.
Ik hoef het niet te beoordelen, maar luister aandachtig naar wat ook nog daar is. Op die manier wordt ik door de stilte aandachtig.
Mijn adem is een goede begeleider op deze weg en ik let erop hoe hij komt en gaat. Ik geef mezelf de tijd tot ik langzaam steeds meer bij mezelf aankom.
De stilte maakt het mogelijk met mezelf in contact te komen en te blijven. De heilige Antonius raadt aan: ‘ Ga de stilte in en stilte zal je alles leren’.
Het gaat in de stilte om een volhardend bij zichzelf blijven voor zover dit voor ons mogelijk is. In dit stil zijn gebeuren onmerkbaar opheldering, reiniging en gerichtheid op het wezenlijke. En zelfs wanneer men in de stilte eenzaamheid tegenkomt, die men liever zou vermijden,
is juist dit ‘een kostbare hulp om met mezelf vriendschap te sluiten’ (Tibetaans spreekwoord) Deze vriendschap is het waard de ‘oprit’ naar stilte niet te vrezen.
In kleine wegetappes kan ik telkens opnieuw bewust met stilte omgaan.
Zo kan ik bijvoorbeeld ’s morgens afstand nemen van de radio, en
’s avonds misschien één keer in de week van televisie en andere verstrooiingen. Probeer stiltemomenten in je dag te integreren en ervaar de helende kracht ervan!
Ik zoek bewust rustiger oorden op en laat me aanspreken door de stille sfeer van een kerk of kapel. Ik neem tijd om in stilte een zonsopgang te beleven.
Of luister aandachtig naar de stilte die er is, ook wanneer de regen valt.
Karin SEETHALER, De kracht van de contemplatie. In de stilte genezing vinden, 2016, Berne Media-Carmelitana,