Onderricht 17 maart
Bron: Metropoliet Anthony (Bloom) van Sourozh, De weg naar binnen. School van het gebed, Tilburg, 2010, blz. 81-86
Dat we op zondag nu samen geen eucharistie meer mogen vieren
is jammer, maar niet dramatisch,
hoewel samenkomen wezenlijk is voor onze geloofsbeleving.
Maar daarvan zijn velen nu precies niet overtuigd..
En toch, hoe wezenlijk de zondagse eucharistieviering in een gemeenschap
voor onze geloofsbeleving is (daar ben ik wel van overtuigd),
deze geloofsbeleving staat of valt niet
met het al of niet kunnen bijwonen van een zondagsviering,
hoezeer dit gegeven ook door velen
als dé argumentatie voor ‘zondagsverzuim’ kan gebruikt worden.
Nu kunnen we ook niet samen mediteren,
hoewel ook dit van tijd tot tijd zo wezenlijk is
voor het verder gaan op onze contemplatieve weg.
En toch…..
Onderricht 3 maart 2020
Bron: Metropoliet Anthony (Bloom) van Sourozh, De weg naar binnen. School van het gebed, Tilburg, 2010, blz. 75-81
Bloom nodigt ons uit te werken aan een nieuw tijdsbesef
en nieuwe tijdsbeheersing, waarbij volgende oefening kan helpen.
Als we echt niets te doen hebben en ook niets zinvols gepland hebben,
dan moeten we deze momenten van stilte en leegte
niet onmiddellijk zoeken op te vullen door bv. te gaan zappen,
niet onmiddellijk ze proberen op te vullen door iets nuttigs of aangenaams…
We kunnen ze beter besteden aan gebed, reflectie, zinvolle lectuur
waarbij we ons steeds eerst aanwezig weten bij de Aanwezige,
en Zijn aanwezigheid ook in ons aanwezig weten.
Bij die momenten is het goed dit aanwezig zijn door niets te laten storen.
Maar zo’n momenten zouden we ook kunnen inbouwen
in tijden waarin we helemaal in beslag genomen zijn
door activiteiten en zaken waarvan je denkt:
dat moet ik doen, daar hangt heel wat van af,
of, God, wat is dat leuk, wat voel ik mij daar goed bij.
Het is een ernstige oefening in verstillen.
Daarnaast moeten we ons oefenen in aandacht (concentratie).
Onderricht 4 februari
Bron: Metropoliet Anthony (Bloom) van Sourozh, De weg naar binnen. School van het gebed, Tilburg, 2010, blz. 57-70
TIJD VINDEN OM ALLEEN MET JEZELF TE ZIJN
“Als je nauwkeurig nagaat hoe je leeft, dan zal je spoedig ontdekken dat we haast nooit van binnenuit naar buiten toe leven; in plaats daarvan reageren we op de ene prikkel na de andere.”
We hebben al eerder gehoord dat Bloom bidden vergelijkt
met het kloppen aan de deur van het Rijk Gods
en ons meteen waarschuwt dat bidden alleen niet volstaat,
maar dat we ook een leven dienen te leiden
waarin we voor dat Rijk Gods onze verantwoordelijkheid opnemen.
Ook het verrichten van goede daden en een deugdzaam leven leiden
is een kloppen aan de deur die toegang verleent
tot een leven in eenheid met God.
Maar zoals de hellehond Kerberos de toegang van Hades bewaakt
zo is er ook een driekoppig monster dat ons toeblaft niet te kloppen,
ons gebed of onze inzet en engagement op te geven.
Het is natuurlijk ons angstige, begerige en nieuwsgierige ik dat optreedt wanneer we, om tot innerlijk gebed te komen,
stilte en eenzaamheid opzoeken.
Ons ik wil immers altijd bezig zijn en komt niet tot rust
en het heeft nood aan uiterlijke prikkels en nieuwigheden om bezig te zijn.
Onderricht 18 februari
Bron: Metropoliet Anthony (Bloom) van Sourozh, De weg naar binnen. School van het gebed, Tilburg, 2010, blz. 71-75
PROBEREN MINDER TIJD TE VERSPILLEN
“Als je denkt aan al die tijd dat we zomaar iets zoeken om te doen, omdat we bang zijn voor de leegte en voor het alleen-zijn met onszelf, dan zul je beseffen dat er een groot aantal korte perioden zijn die tegelijkertijd zowel aan onszelf als aan God zouden kunnen toebehoren.”
De hedendaagse levenswijze van veel mensen wordt gekenmerkt door
drukte, stress, en een bepaald tijdsbesef
dat daarvan zowel gevolg als oorzaak kan zijn.
Het kan zin hebben onze levenswijze en cultuur met die van vroeger
of met die van andere culturen te vergelijken.
Als mensen dan bij dat vergelijken termen zouden willen gebruiken
als ‘gemakkelijker’ of ‘moeilijker’, dan zijn deze termen naar mijn mening
zeker af te wijzen als behorend bij
een onwaar en ondoelmatig vergelijkend denken.
Wat wel waar is, is dat het leven van mensen, en zeker ook van jongeren,
enorm gefragmenteerd is geworden, en wel in deze zin,
dat er zoveel meer mogelijkheden zijn die zich allemaal aanbieden
of allemaal aangeboden worden als ‘te doen’, als ‘niet te missen’,
zelfs al is datgene wat ‘te doen’ of ‘niet te missen’ is
verre van noodzakelijk noch voor het overleven, noch voor het echte geluk.
In dit alles speelt het denken over en het beleven en gebruik van ‘tijd’ een rol.
Onderricht 7 januari
Bron: Metropoliet Anthony (Bloom) van Sourozh, De weg naar binnen. School van het gebed, Tilburg, 2010, blz. 43-50
BIDDEN MET HEEL JE VERSTAND, HEEL JE HART EN HEEL JE WIL
“De woorden dienen er alleen maar toe om een stemming vast te houden, om op een ongewone en dwaze manier uiting te geven aan onze liefde of aan onze wanhoop.”
Naast het gebruik van een mantra is het voor het contemplatieve leven
goed om te beschikken over een kort gebed
dat je kunt uitspreken met heel je verstand, heel je hart en heel je wil.
Het contemplatieve leven: een leven in bewust beleefde eenheid met God,
bewust zijn van Gods aanwezigheid en van zijn liefde
en van je roeping je leven naar die liefde vorm te geven
waardoor je met vertrouwen leeft en je verantwoordelijkheid opneemt.
Het is beter zoals bij de mantra, het gebedswoord, een vast gebed te kennen.
Het gebed van de Heer, het Onze Vader, is natuurlijk uitstekend.
Daarnaast zijn er bekende korte gebeden van heiligen of spirituele meesters
die we tot het onze kunnen maken en waarin een diepe ervaring verwoord is.
We kunnen ze uitspreken
op momenten van een vreugdevol bewustzijn van Gods aanwezigheid,
maar ook op momenten van angst, wanhoop of verlatenheid.
Een vast gebed is dan beter dan een spontaan gebed,
want de woorden daarvan drukken het gevoel en de stemming uit
en brengen het gevaar met zich mee deze stemming vast te houden.
Hier zien we dat we ook buiten de meditatietijd
gedachten en emoties leren loslaten en er niet aan vasthouden.