Hernri Nouwen, (zie ook voorbije lezingen 2015-2016)
28 maart 2017
Henri NOUWEN, Nederigheid en dienstbaarheid. Het neerwaartse pad van Christus
De basis van alle dienstbaarheid is de ervaring
dat God ons onbegrensd en grenzeloos aanvaardt als zijn geliefde kinderen,
een aanvaarding zo volledig, zo allesomvattend,
dat wij daardoor bevrijd worden van ons dwangmatig verlangen
om te worden gezien, geprezen en bewonderd.
Die ervaring maakt ons vrij om Christus te volgen op het pad van de dienstbaarheid.
Dit weten, dat we aanvaard worden door God, bevrijdt ons van ons behoeftige zelf
en creëert daardoor nieuwe ruimte,
waarin we belangeloos aandacht kunnen geven aan anderen.
Die nieuwe vrijheid stelt ons in staat om, vrij van dwangmatig handelen,
de wereld open en actief tegemoet te treden,
zelfs als we worden uitgelachen of afgewezen,
zelfs als onze woorden en daden uiteindelijk leiden tot onze dood.
André LOUF
28 februari 2017
André LOUF, Inspelen op genade. Over God-zoeken
“Is voor ons vandaag ook niet een vroomheid mogelijk die weinig of niets uit te staan heeft met het handelen van de Geest in ons… en waarop de genade dan ook weinig vat heeft.”
Diep in ons is een liefdeband, waarvan de band
die we vroeger mochten ontdekken met vader en moeder slechts een teken was.
Een band met de Vader, in de Zoon en door de Geest.
Want de Geest is het die ons voorstamelt: “Abba, Vader” (Rom. 8, 15).
Hetzelfde woord, dat ons eerste woord was als mensenkind,
stamelen we nu weer uit, over de stilte heen, die nu slechts volheid van liefde is.
Nu ontstaat er een wisselspel tussen de stilzwijgendheid, die we ons van buitenaf opleggen,
en de innerlijke stilte, of inkeer, waarvan we nu beginnen te vermoeden
dat ze diep in ons een onuitsprekelijk gebeuren is.
Met dit spel zijn we niet onmiddellijk klaar.
Anselm GRÜN en Meinrad DUFNER
27 december 2016
Anselm GRÜN en Meinrad DUFNER, Spiritualiteit van beneden
Spiritualiteit van beneden betekent dat we luisteren
naar Gods stem in onze gedachten en gevoelens, in onze hartstochten en behoeften. (…)
Slechts als wij daarop attent zijn,
kunnen wij het beeld dat God zich van ons gemaakt heeft ontdekken.
We moeten zelf geen waardeoordelen vellen over onze emoties en hartstochten. (…)
Veel mensen veroordelen zichzelf omdat ze negatieve gevoelens hebben,
bijv. boosheid, ergernis, naijver of lusteloosheid.
Ze proberen - dikwijls “met Gods hulp” – tegen deze gevoelens in te gaan,
om er vrij van te raken.
Spiritualiteit van beneden zou betekenen
dat ik mij verzoen met alle hartstochten, met alle emoties.
Ze zouden me allemaal tot God moeten kunnen brengen.
Voor de spiritualiteit van boven zijn de hartstochten er enkel
om beheerst en overwonnen te worden.
Het ideaal van kalmte, naastenliefde, vriendelijkheid, verlangt
dat ik toorn en woede beheers.
Maar dikwijls genoeg wil God mij iets zeggen in mijn woede
en mij wijzen op de schat die in mij verborgen ligt.
Clive Staples LEWIS
24 januari 2017
Clive Staples LEWIS, De vier liefdes
“Maar Goddelijke gevende liefde maakt het de mens mogelijk lief te hebben wat van nature onze liefde juist niet opwekt: melaatsen, misdadigers, vijanden, gestoorden, sjacherijnen, hooghartige of hatelijke mensen.”
C.S. Lewis, De vier liefdes
God, als Schepper van de natuur, plant bij ons zowel gevende als vragende liefde in.
De gevende liefdes zijn natuurlijk beelden van Hemzelf.
Zij vertonen een verwantschap met Hem door gelijkenis
die niet noodzakelijkerwijs ook een nabijheid-door-benadering inhoudt.
Een gevende moeder, een weldoende vorst of onderwijzer,
kan geven en nog eens geven en zo voortdurend die gelijkenis vertonen,
zonder in afstand een stap dichter bij God te komen.
Jean Monbouquette
22 november 2016
Jean MONBOURQUETTE, Integrale vergeving. Genezing, vergeving en verzoening
“De leerling is er in al zijn engagementen toe geroepen te leven in gemeenschap met God de Vader en deze liefdevolle God ook na te volgen. Horizontale relaties (met de medemens) en verticale relaties (met God) groeien samen en bevruchten elkaar wederzijds.”
Jean Monbourquette werd in 1933 in Iberville, nabij Québec, geboren. In 1954 trad hij toe tot de oblaten en in 1958 werd hij tot priester gewijd. In 1975 werd hij professor aan de universiteit van Ottawa. De 78-jarige psychotherapeut en priester Jean Monbourquette is in het Canadese Ottawa overleden. De Canadees Jean Monbourquette, die zichzelf als een ‘arts van de ziel’ omschreef, was een van de eersten die nadrukkelijk psychologie en spiritualiteit combineerde, in het bijzonder bij rouwverwerking, de begeleiding van stervenden en mensen met huwelijksproblemen en het streven naar verzoening. Zijn voordrachten kregen vooral in de Franstalige wereld grote weerklank. Hij werd wereldwijd bekend met zijn boek 'Comment pardonner'. Zijn boeken werden in een dozijn talen vertaald, inclusief Nederlands, Japans en Chinees.
Vergeving en christelijke ethiek
Om de christelijke vergeving goed te begrijpen moet men ze situeren
in het geheel van het evangelische onderricht en de christelijke ethiek. (…)
Ik citeer Marcel Dumais om duidelijk te maken dat de christelijke ethiek
verre van een gebodsethiek is, maar veeleer een spiritualiteit:
‘De bergrede leert ons geen breuk zelfs geen scheiding te maken
tussen ethiek en spiritualiteit. (…)
De leerling is er in al zijn engagementen toe geroepen
te leven in gemeenschap met God de Vader en deze liefdevolle God ook na te volgen. Horizontale relaties (met de medemens) en verticale relaties (met God)
groeien samen en bevruchten elkaar wederzijds.’ (…)
Wie Jezus volgt, wordt uitgenodigd in te treden in het ethisch leven van God,
in het bijzonder zijn barmhartigheid, waarvan Jezus vraagt ze na te volgen:
‘Wees barmhartig zoals uw hemelse Vader barmhartig is’ (Lc 6, 36).
De vergeving is dus verre van een norm of een moreel voorschrift,
ze treedt binnen in de interne logica van de gave van de goddelijke verwantschap.
De vergeving vloeit rechtstreeks voort uit het bestaan als zoon en dochter van God,
iets wat we nooit volledig realiseren.
Op die manier verschijnt de vergeving als een interne eis.
Ze is dus niet te herleiden tot een uiterlijk gebod of een opgelegde gedragsregel. (…)
De spiritualiteit van de vergeving plaatst ons dus tegenover een persoon
en niet onder de verplichting van een wet. (…)
Christus heeft door zijn nieuw Verbond eens en voorgoed een einde gemaakt
aan de rituele wetten inzake de offercultus uit het Oude Testament.
Welnu, volgens Joseph Moingt zou de Kerk niet altijd ontsnapt zijn
aan de offergedachte bij de uitoefening van de vergeving:
‘De vergeving van God was teruggevallen onder de dwang van het offer.
Heel wat feiten zouden kunnen aantonen dat de Kerk al tamelijk vroeg en geleidelijk meer een godsdienst van het offertype is geworden, wat ze bij de aanvang niet was. (…)
De christelijke vergeving onderscheidt zich duidelijk van de andere vergevingsvormen
van het therapeutische, het geseculariseerde en het morele type. (…)
Men wordt vooral uitgenodigd zijn hart te openen,
zichzelf te genezen en de onvoorwaardelijke liefde van God te aanvaarden.
De vergeving van God is voor alles de stem van de barmhartigheid,
waarvan de echo zich doet horen
door middel van de zwakke en povere vergeving van mensen.